Bir Sabah Şiiri - Ahmet Öztürk 2

Bir güneş doğuyor dağların ardından,
Bu sabahla kurtuldum karanlığından.
Kurtuldum dayanılmaz acılarımdan,
Kurtuldum karanlık dünyamdan.

Yok artık yok bitti,
O tuhaf suskunluğum,
Titremelerim iç çekmelerim,
Durduk yere can çekişlerim.

Yemyeşil ağaçlarda bir başka güzel kuşlar,
Kuşlarla bambaşka oluyor ağaçlar.
Ağaçları gülleri insanları selamlıyorum,
İçime huzur, içime hayat doluyor.

Yüreğimin çelik ağlarını kırdım,
Bir kuş kadar özgür ve mutluyum.
Gözlerimde aydınlığı görmenin feri var,
Mutlu bir sevgiyi bulmanın huzurundayım.

Yıktım buhranı,
Yırtıp attım karamsarlığı,
Affediyorum kendimi ve düşüncelerimi.

Kurtuldum yaşama hakkı tanımadığın sevgiden,
Kurtuldum sözlerini unutup gidenden.

Bu sabahla affettim kendimi ve seni,
Affettim ızdırap çektirenleri.

Bu umutlu, bu umutlu adam ben miyim?
Ben miyim? Beni bende bulan.
Şaşıyor gülüyorum kendime.
Bu sabah yüreğimde bir huzur buluyorum.
Yaşama yeniden merhaba diyorum.