Bir Sabah Şiiri - Yavuz Baki Dicle

Bir Sabah
Sessizce Çekip Giderken Kapından
Yağmur Yağıyordu,
Bütün Yapraklarda Gözyaşı Vardı,
Orda Yüzünü Göremedim
Ama
Hasretin O Kadar Ağırdıki
Dilime Düşen Sözler Bile Yok Olup Gitti,
Çaresizdim.
Bir An Durup
Bana Uzattığın Karanfili Düşündüm
Neden Bilmiyorum Ama
Sadece Düşündüm,
Daha Fazla Şey Olmasını İsterdim
Ama Olmadı….! .
Üç Adım Bile Gitmeden
Dizlerimin Sızısını Hissetttim
Çok Acı.
İnanırmısın!
Ne Yağmur,
Ne Çamur,
Ne De
Dizlerime Bir Ömrün Acısını Veren Sızı;
Gözlerimden Akıp Yüreğime Düşen
O Yaşların Verdiği Acıyı Vermedi,
Veremedi De! …
Neyse! Ne Fayda Varki!
Artık Herşey
Yıkılan Bir Şehrin Son Külü,
Batan Bir Geminin Yırtık Yelkeni,
Ağlayan Bir Kuşun Akmayan Gözyaşıydı…
…………
Bir Sabah
Sessizce Çekip Giderken Kapından
Yağmur Hiç Durmadı,
Yapraklar Çok Asil,
Rüzgar Çok Havalıydı,
Oturup Şiir Yazmak İstedim Ama Olmadı,
Acı Kolyesini Takmıştı Boynuma,
Karanlıkta Gözyaşlarım Gülümsüyordu
Ve
Yalnızlık
Bir Alev Gibi Yakıyordu İçimin Denizlerini
…
Ve O Sabah
Sessizce Çekip Giderken Kapından
Yağmura Tutuldum,
Yaprakların Sesine Karıştı Çığlığım
Daha Üç Adım Gitmeden Hatıralarım Döküldü Yere
İçinde İkimizin Gülümseyen Son ‘An’ı…
İşte Beni Yakan, Yıkan Son;
“Kendi Gülen Yüzüne Bakıp Ağlamak!
Mutluluğa İhanet Edip
Sessizce Kaybolmak…”
Gitmek..!