Bir rüzgar esti Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Bir rüzgâr esti,
adı seninle başlıyordu.
Göğsümde yıllanmış bir özlem,
birdenbire
gül açtı.

Gözlerin,
zamanın en suskun saatine
bir çığlık gibi düştü.
Ve ben, o çığlıkta
kendimi buldum.

Ellerin,
bir harita gibi
yolumu çizdi;
dönemeçler, savrulmalar
ve nihayet
bir durak: sen.

Konuştuk, sessizlikle.
Bir bakışta
bin kelimeyi
gömdük toprağa.
Topraktan bir gül filizlendi,
adı: biz.

Şimdi,
her şey tamam.
Eksik olan ne varsa
seninle doldu.
Ve dünya,
ilk kez
bizim oldu.