O kadar güç değilmiş
Alıyorsun eline bir çakıl taşı
Fırlatıyorsun en uzağa
Ve bekliyorsun;
Ardından gelecek sesi
Çıkardığı yankı,
Uğuldatıyor tüm kulakları
Yarım kalmış bir operanın
Son sahnesi oynanıyor o an,
Çığlıklar duyuyorsun içinde
Seyretmeyi bırakıyorsun kendini
Çevrene bakıyorsun
Beklediklerin geliyor
Sebepsizce soruyorsun
Bunca yıl nerdeydiniz? Diye
Ve çekiliyorsun kendine doğru
Işıklar,
Dalga dalga yayılıyor, çevreye
Her yer de kendini görüyorsun
Ufuklar kararıyor
Sessizce biri geliyor
Dokunuyor eline
İrkiliyorsun
Neden irkildiğini bilmeden
Kalkıyorsun ayağa
Okun yaydan çıkışı gibi
Dolaşıyorsun bir yerde,
Dönüyorsun,
Kendi eksenin etrafında
Coğrafya dersinde öğretilenler geliyor aklına
Enlemler -boylamlar
Yıllar geçiyor bedeninin üstünden
Bir şehre saldırmış tanklar gibi
Çiğniyorlar ne bulurlarsa
Bedeninde...
Yoruluyorsun,
Ama gözlerin hala eski sen
Yedi yaşında okula başladığında
Öğretmeni gördüğün andada ki gibi
Parıldıyor ama hüzünlü
Kitaplar çıkıyor ortaya,
Her birini okuyorsun
Okudukça çoğalıyor
Bedenin kitaplarla sarılıyor
Haykırıyorsun
Yeter! ! !
Bitti
Kalkıyorsun,
Bir rüya
Sanki yaşarcasına...
Kayıt Tarihi : 14.1.2005 17:47:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Necmiye Sarpkaya
TÜM YORUMLAR (2)