Ne kadar da anlamsızlaşıyor bazen hayat.
Senin söylenmemiş sözlerin,
Görmezden geldiklerin,
Vermediğin cevaplar ve kırmadığın kalpler..
Sanki hepsi bir araya gelmiş gibi..
Kullanılmamış onca kelime savaş çığlığı atıyor,
Hayat zırhı ve mızrağı ile sinsice kalbini dürtüyor..
Susarak mutlu olmaya çalışmak tam anlamıyla bir mutluluk değildir aslında,
Senin sorunun az ile yetinmeyi bilmekte..
Şimdi yarım kalmış yollarını sorgularken görüyorum seni..
Sustuklarını yüksek sesle kendine söylerken çektiğin acıyı,
Yüzün, her milimi ile işliyor gözlerime..
Erdemli bir susuşun vahşi bir yaşamdan daha iyi olduğunu öğütleyeler..
Her susuş, bir kayboluşun kehaneti değil midir gerçekte!
Sahte gülümsemeler kalp kırıklıklarının otoportresi değil midir?
Ya da sen susarken yüksek sesle konuşanlar..
Kaybetmiştik onların hayatının Neresinde..?
Sakladığınız cümleleri saçın ortalığa,
Bırakın doyasıya kirlensin sahte yaşamlarınız..
Biriktirdiklerinizin getirdiği amansız hastalıklar yayılsın hayata..
Bir gün acı ile ölmemek için,
Susmayın bu gün..
... kendi mutsuzluğunuzdan uyanın artık..
Bu hepimizin savaşı.!
Kayıt Tarihi : 10.6.2018 14:00:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
16/06/2015
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!