Bir Ruhbilimci Şiiri - Meziyet Ak

Umutların ötesinden bir ruhbilimci,
Güvenimi yok etmeyi nasıl başardı,
Nasıl anlayamadım ki dostluk sevinci,
Yok ediverdide bilin hiç aldırmadı.

O bilsin kendine kendi bile çare bulamaz,
Bir iki sözü yazmaya mecali yokki,
Hiç bir giden hastasına derman olamaz,
Dinleyip söz söylemeyi bilemiyor ki.

Belki kendi kendisini tanırsa bir gün,
O zaman tam psikolog derim ben ona,
Zaten o karşısındaki kırgın ve üzgün,
Derman serpiştirmeliydi onun yoluna.

İşte dostum bütün herkes kendi kendinin,
Psikoloğu olsun da gönlü dirilir,
Kendinde gözlemlediği öz bilincinin,
Gülümseyerek ruhuna huzur serilir.