Bir Roman da Sen... Şiiri - Osman Coşkun

Bir romana başladım seni anlatıyorum
Giriş gelişme sonuçta sen varsın
Aklımı fikrimi kalbimi sana adıyorum
İçimde ilkbahar yaprak dökümü yaşıyor

Esen rüzgarlardan feyiz alıyorum sensizliğime
Sustuğum yada yuttuğum ne varsa yazıyorum
Kalemden korkmanın adabını öğreteceğim kişiliksizliğine
Kitapsızlığını romanlaştırıyorum sağır sultana ferman yazdırıyor çığlığım

Kalkıp oturduğun yerden yutkunacaksın yazdıklarımda
Seni sensizlikte anlatıyorum bütün eserlerin eser gider rüzgarında hazanın
Ney taksiminden ağıtlar yakılırdı içim ürpermeyle dolardı, sustuğum yerde
Kitapsızlığını ölümsüzleştiriyorum oyun olmadı şairin kaleminde

Üşürdüm kar yağardı sobanın başucunda hüznün isyana teşvikti birazda
Bıraktım kendimi Kızılırmak’ın akışına teper ha babam içimde ihanetin
Bugün korkuyorsam yalnızlıktan paranoyak denklerim varsa içimde
Seni sevmemin vebalini yaşıyorum içimde taşıdıkça yüreğimde taşıyor enginlere
Korkuyorum bu sefer oysa ilk defa düşmüyorum bu uçurumdan
Kırılan kalemlerin kırıldığı yerde ölümle dalga geçiyorduk
Darağaçlarının gölgesinde doldurulması imkansız yaralar açılıyordu
Ve biz o yaraların boşluğunda misket oynuyorduk çaresizliğimizle

Senin kitapsızlığını kitaplaştırıyorum şimdi
Bütün fotoğraflarda ben ve yanı başımda sen
Gülüyoruz inada inat…
Şimdi yoksun
Güldüğüm fotoğraflar bile ağlatıyor bugün…