Bir Roman’da İzler21Aynalarında

aynalarında
çoğalır yansıyanı
gözden başladı
usta acaba neden

göz gibi var mı
en güzel organımız
nedeni yalın
görüyorsun da ondan

burunu nasıl
kartal gagası gibi
ağzından asıl
yemek için yaratıp

öpmeğe yarar
onu da bilebilsek
vay anasını
şehirli dudağından

aynaya bakıp
resim yapmalı hemen
düşün bir kere
şair baba içinde

keskin olsun çocuklar dedikçe şair baba
yüzünüze gülerek hoş geldin baba dedi
ibramın arkasından durdu öylece teskin
kedi gibi bakıyor gözün gözden gelince

tıpkı bu şekilde bir resim yapmak isterim
ibram öylece durdu resim yaptırmam sana
terim baştan aşağı boncuklanıp inerken
küskünlüğünde inat kokusuna da buram

diyemedi şairden aynadan hep bakarak
karşına otursaydı çizer miydim resmimi
ustasından gördüğü üflüğünde yemedi
mermi mi kalem ucu noktası çizdiğinde

birbirlerinden bakıp birkaç dakikasından
benzetmişsin bravo tıpkısı nazım hikmet
arkasından bakmadan gitti resim almağa
tarih kitabından hoş ne güzel etmişsin

-güzel sanatlar
okudun mu sahiden
-hiç okumadım
-bu tarih kitabını

-gerçek okudum
-anladın mı – anladım
-gökte bir bulut
önünde koca kartal

pencere önü
kınalı bir karanfil
dalınca gözde
akan bir kan gibiydi

karanfil adı
dağa çıkardı onu
baktı duvara
baktı öyle ibrama

kalın kitaplar
önünde usta gördü
dövdü tuşları
öfkesinde sessizlik

daktilo sessiz
ibram dilini yutmuş
yerinde midir
babasına bakarmış

sevgilisine
anasına bakarmış
gibi baktı da
kucakladı “evladım”

köylü bir çocuk
her şeyden yoksun
okumalıydı
resimler çizmeliydi

şair bir baba
Köroğlu gibi hemi
deli dolu hem
hemi ustamdı benim

-resim yapmayı
kimden öğrendin ibram
-senden öğrendim
-benden mi öğrendin ha

öğretmedim ki
-benim resmi yaparken
fırçayı yüze
dikey yatay tutunca

-üflük de nesi
-hani bir üflemiştin
-çıraklığı gel
-ustam olsan olurum

191012denizligülcebahçe