Bir Plak Koy Eskileri Anlatsın

Gece sessiz, odada sadece toz kokusu var,
Köşede eski bir pikap, kapağı hafif aralık.
Elim titreyerek uzanıyor,
Bir plak seçiyorum raftan:
Üzerinde zamanın sararmış izi,
Üzerinde yılların hatırası...

İğneyi koyuyorum yavaşça,
Bir cızırtı, sonra bir ezgi yükseliyor.
Hicaz dokunuyor önce kalbime...
Ah o yanık makam,
Aşkı da, ayrılığı da, gözyaşını da aynı anda söyler.
Ve ben hatırlıyorum:
Bir sokak lambasının altında bekleyen sevdalıyı,
Karakışta titreyen ince bir yürek gibi.

Geçmişin tozlu raflarındaki o plak konuşuyor,
ben dinliyorum..
Çocukluğumun evine dönüyorum bir anda,
Annemin ve babamın kahkahası,
Ve sofrada buğusu tüten çorbanın kokusu...
Her nota bir kapıyı açıyor bana,
Her makam bir hatıra çağırıyor içeri.

Nihavend çalıyor...
Ne tatlı bir hüzün bu,
Ne ince bir sevinç saklı içinde.
Gençliğim geliyor aklıma,
Baharda açan erik çiçekleri,
Bir defterin arasında saklanan ilk mektup.
Sevdanın utangaç yüzü,
Her notada saklanan koca bir roman.

Sonra... Segâh başlıyor.
Ve ben anlıyorum,
Hayat dediğin makamlar gibi,
Bazen hüzün, bazen umut,
Bazen ince bir gülüş, bazen derin bir susuş.
Segâh'ın ağır başlı sedası,
Her yara bir makamdır ,her acı bir şarkı,
Her ayrılık bir ezgidir aslında.''
İnsan... büyüdükçe öğreniyor.

Plak dönüyor ben susuyorum.
Ama kalbim konuşuyor içten içe:
'' Bir plak koy eskileri anlatsın...
Çünkü eskiler,bugünden daha gerçektir bazen.
Tozlu raflarda saklı olan şey,
Aslında bizim kaybettiğimiz zamandır.''

Şimdi gözlerim dolu,
Pencerenin önünde oturuyorum,
Dışarıda rüzgar uğulduyor,
İçeride plak hâlâ çalıyor.

Hicaz , kalbimi dağlıyor ince bir sızıyla,
Ve ben anlıyorum sonunda:
Plakta çalan sadece şarkılar değil,
Geçmişin kendisi...
Unutulmuş günlerin saklı defteri,
Kaybolmuş aşklar, susmuş dostluklar,
Hepsi bu dönen plağın içinde saklı.

Bir plak koy...
Eskileri anlatsın, gözyaşıyla, kahkahayla.

Bir plak koy...
Çünkü her makamda biz varız,
Biraz çocukluğumuz , biraz gençlğimiz,
Biraz da hiç söyleyemediğimiz sözler...