Bir Piromaniğin Gelecek Tahayyülü

Yakıp yıktım içimdeki kentleri
Küllerinden verim alırım diye belki.
Yaktım köle kayıtlarını, vergi defterlerini
Yaktım yalıları yaktım, konakları, köşkleri.
Bitmedi yine de içimde daha da büyüdü her defasında
Yakma isteği, yıkma isteği...

Hep bir geçmişler bir gelecekler ısırıyor beni,
Gelirlerin bitleri, giderlerin pireleri.
Bundan böyle ancak ateş paklar beni.
İşte böyle böyle yakıverdim kendimi.

Hep yaşlar yanıyor, kurular öylece duruyor.
İşi yaş olanlar yanarken, duruyor tuzu kuru olanlar.
Hep inceler yanıyor, kalınlar öylece duruyor.
İnce ruhlular yanıyor, ensesi kalınlar duruyor.
Yok eşitlik yanmada bile, ateş bile taraf tutuyor.

Bunu anlayana kadar neler yaktım, neler yıktım,
Çitle çevirdikleri herşeyi “sen gelme” diyerek.
Kendimi yakmasam daha neler neler yakacaktım,
Ateşin bile adil olmadığını bilmeyerek.

Şimdi söndür diyorlar düşüncelerini, sönümle.
Böyle yazmıyordu oysa, okumladığım kitaplarda,
Dokunan da yanar, dokunmayan da, adalet yok yılanlarda da.
Yanana da dokunur yanmayana da, inanana da inanmayana da.

Ne söndürebilir böyle bir ateşi? Alev aldı bütün çöl ülkesi,
Kurudu sular vahalarda, son damla kalmış mataralarda.
Bu çölü de yakacağım, atacağım ne bulursam ardı sıra,
Bir kent doğacak küllerden güzel mi güzel, birkaç bin yıl sonra.

21 Eylül 2015
Gezgin, U.B. (2017). Eskisi Gibi Bir Ülke: Şiirler 2014-2017 ve Şarkılar 2008-2017 [A Country Like in the Past: Poems and Songs].