Bir Pencere Yeter Bana

nasıl bir acı çöktü omuzlarıma
kelimeler karardı yüreğimde
şubat soğuğunda korkmadan tomurcuklanan
sabırsız bahar çiçekleri

ben yaşlı mıyım yoksa
bakma saçlarımın azlığına
bil ki yaşayamadıklarımdandır

ben çok yağmur gördüm
ıslandım
üşüdüm kar ayazında

çok darbe yemişimdir
her umudum üstüne keskin bir bıçak inmiştir acımadan

çok zaman kükreyen bir aslan gibi devle şip
bazen süt dökmüş kedi gibi pineklemiş imdir
gizemli sokaklarda

herkes pencerelerini kapatıp uykuya çekildiğinde
sessiz gecenin içinden geçerim ben

alışmışım saklamadan gözyaşı dökmeye
hiç korkmadan meydan okurum dünyaya

susmak durmak
içten bir gülüşten yoruldum zaman zaman
ince ince esen bir rüzgar serinletirdi beni
dünyanın hiç bitmeyen uğultusu kulaklarımı çınlatırdı

ve
sensizlik başlardı
sönmeye yüz tutmuş ateşin acelesi yokmuş gibi
taze bir nefes gibi inerdi yüreğime
utandığımız acılara şahitlik etmek için saklanırdı karanlıklara

Bir pencere yeter bana;
mevsimlerin geçişini izlemek,
yağmurun yağışını,
karın usulca toprağa dokunuşunu,
kuşların uçuşunu,
ağaçların yapraklarının değişen renklerini görmek için
bir pencere yeter bana