Bir Pencere Pervazı Şiiri - Muhammet Üresin

Bir pencere pervazına oturup camdan yollara bakmakla geçiyor artık her akşam
Üstümde kısa kollu incecik bir sensizlik üşütüyor kendime ne kadar sarılsam
Bir tren sesiyle irkilip dağılıyor ruhum şöyle bir an düşlere dalacak olsam
Gözümde büyüyor yol dediğin ne var ki burnumda tütüyor buram buram uzak sevdam

Ciğerim yanar cayır cayır her gece ve aydınlanır yokluğundan arda kalan şehir
Gözlerim kapansa halsizlikten başımı bekleyen yine o ihtiyar sensizliğimdir
İçerime akar hep benim yaşlarım sanki gözlerim tersine akan bir koca nehir
Takvimler de hep aldatır beni zaten hiç bilemem ki bu mevsimler ne zaman değişir

Benim içimde mevsim neden hep sarı sonbahar
Acılar sanki durmaksızın dökülen yapraklar
Kalbimde her dakika süpürülen bomboş yollar
Oysa bir an sonra yine her yeri yaprak kaplar

Benim içinde mevsim zaten hep sarı sonbahar
Acılar sanki yalnızca sana mı uğruyorlar
Kalbimde eskiden kalma bir yaranın izi var
Korkma gelecek güzel günler yazların sözü var