Bir pencere misali bu hayat

ağlamak zayıflıktır dediler utandım;
gözyaşlarımı mendilimin arasına sakladım
bir pencere misali bu hayat
anladımki; nasıl baktığın değil sana nerden bakıldığı önemliymiş
insan alışkanlıklarından vazgeçebilirmi
ben seni aldığım nefesten önce sayarım
acılar ekerim yüreğime
yine seni ne aklımdan
nede silip atabilirim
Kİ; SENDENDE BUNU BEKLERİM
ezberinde değilsem eğer
küçük bir yağmur damlasıyım ben
bulutlara olan nefretim
toprağa olan hasretim
ya çiçek olur
yapraklarında barındırısın beni
yada ayaklarının altında çamura bularsın
denize düşüp
sandalcıların kürek darbeleriyle boğuşmaktansa
pencerenden süzülüp
kurumayı tercih ederim