Bir Pazartesi Hastanesi Şiiri - Tolga Baş

Bir Pazartesi Hastanesi

Bir pazartesi hastanesine misafir olduk seninle
solmuş yanlarımızın fotoğrafını çeken bir zamanda
hayat suyuna dalgın ağaç dalları kadar sessiz
birbirimizin maden ocaklarından habersizdik
damar yollarımız açıldığında öpüştük belki de
belki de röntgen odasında tuttuk nefeslerimizi,
bir pazartesi hapishanesinde seviştik biz hüzünlerimizle

oradaydım
oradaydın, neredeydik
soğuk koridorlar bıçaklıyordu avuçlarımı

yaşamayı kucaklayan hücrelerimiz manzaralara kilitlendiğinde
ambulans sirenleriyle
sokak aralarından geçerken de öpmüştüm seni
iki güzel genç hemşire ve sen
sigortan var mı diye sordular sessizce, çok yalnızım diyemedim
ölebilirim heveslisiydi yüzüm
bilmem ki kaçıncı filmin şeridiydi düşen
sol kolum gibi sedyeden

bir pazartesi hastanesinde en güzel renktir morg
bir pazartesi hapishanesinin tutuksuzları
gariban demir parmaklıklar
yani ben gidiyorum bile diyemeden
yani birbirimizden habersiz sen de gelmişsin benimleyken
yine yırtmışız seninle kefeni
bak sevgili, şansızmış güneş görmeyen çiçek saksıları
uzaklaşırken hissettim
sırtımda akşam sıcaklığı yaşama dönüşün
ve sinsi hastalığın arkamızdan çokça el sallayışını

iki yorgun gece
yalnızlık ruhumuza saplanmıştı
bir pazartesi hastanesinde sen ve sedye...