Bir Parça Ölüm Şiiri - Adem Güçlü

Mezarlığın önünden geçiyorum;

Sana geldiğim yol gibi uzuyor,

Zamana benziyor masumiyetler,

Her yaşı hatırlayıp,ölüyorum.

Saat gecenin ikisi;birini yolda harcıyorum,

Diğeri ömrümün tezgâhı,dokuyacak el arıyorum.

Saat oluyorum yolun yarısına; beyaz iplikler boynumda,

iki günlük ayaklarımla,kalkacağım günü bekliyorum.

Ummadık taşlar düşüyor dalından,

Çiçeği yok bu baharın.

Tepemizde bahtsız güvercin sesleri,

Azarlanıyorum.

Ummadık hırsız kopuyor elimden,

Suçlusu yok bu günahın,

Kendimle beraber koşuyorum.

Kime üzülür insan ,geceden koparken?

Ölüm dediğin elde durmuyor;

Bir kuyuda bekletiliyor sonum,

Bende ,hep köle cesareti,

Kaçtıkça düşüyorum.

Dualar dilsiz, eksik mi kalıyor?

Nedir toprağın kokusunu veren?

Yağmur yağmayalı gözlerini görmedim;

Avluda çıplak kalıyor bekleyişler,

Senden bir bulut önce, yıkanıyorum zaten.

Yastığa bıraktığımla kalıyor ölüm,

Uykusunda ağırlıyor beni, sıyırıyor kefenden.

Geçmişe misafir, bugüne seyyâh oluyorum.

Deniz oluyorum hatta, hatta, rüzgâr bile esiyor bazen.

Bir evvel önce; ekip, biçtiğim,

Hatırı sayılır bir toprağa veriliyorum,

Önce dizlerim çöküyor huzura,

Sonra alnım, sonra sözlerim.

Dilim yorgun ,dilim bensiz,

Konuşamıyorum.

Cebimde boş yere sızlıyor zaman;

Kefenin bir yakasını, sana uzatıyorum,

Kürek mahkûmu ellerime sıkışıyor sevdam,

Ne kadar gönlüm kalsa da, ömrümü uzatamıyorum.

Ahşap kokusu soluyor bedenim;

Kemiklerim taht arıyor,bahttan önce, susuyorum.

Beton gölgeler görüyor gözlerim;

Avluda bir avuç yalan,

Toprağı taşıdıkça,doğruyu görüyorum.