Bir parantez aç Şiiri - Nuri Dağdelen Öz

Bu kentin limanlarına demir atan gemileri sevdim
en çok yolculara karışmayı ve içimdeki heyecanı sevdim
gün batımı kızıllığında ydi saçları
bir otobüs durağında tanıdım onu
usulca yanaştı bana, sizde mi yolcusunuz dedi?
kaldırım taşlarına bakıyordum, biraz da utangaçtım
yüreğim ilk kez deniz mavisi gözlerinde ısınırken
gül kokan nefesine yakalandım, ayın on dördü gibiydi.

Sensizlik cümleleriyle kuruldu dilimdeki adın
hâlâ karanlıklar içindeyim gecenin ağzında
bulut oldum,
yağdım derinliklere, nedensiz sevmelere bıraktım kendimi
bakışı üşümüş kırgın çoçuklar gördüm asma bahçelerinde
bir parantez aç,
ümidimi, korkularımı sevincimi ve gözyaşımı
ne varsa, tümünü kopyala aynen yapıştır.

Arşivledim tüm günahkar hüzünlerimi
bitimsizdi, Adem kavminden kalan çocukluğum
yazdan kalma bir soluğu odana yerleştirdim
sendeki seni tanımadan
herkese soruldu bilinmezlere açılan düşüncelerini
bilen yoktu, benden başka
şu sen vedasız pullarıyla boyanan kadın
kirpiklerine sıkışıp kalan yalnızlığımdı, senden öteye bakan

Nuri Dağdelen
19/1/2014