Bir Pamuk Elliye Şiiri - Abdülhamit Kanca

Saymayı bıraktım artık
Sensiz örtülü gecelerimi,
İncir kuşları gibi
Gece konardın dallarıma.
Zannetmemiştim seni
Yalancı baharların yapma çiçekleri gibi.
Kar taneleriyle haberleşirdik seninle.
yalnızken gecelerde,
Çünkü Tanrı’yı bile kıskandırıp
Feryad ettirdiğimiz
Sabah ezanlarını hatırlıyorum şimdi.
Koşuştuğumuz aşk tarlalarında
Biz gülerken o ağlıyordu
Yalnızlığına şahikalarında...
Seni bilmem kelebeğim;
Ben çok gezindim
o erişilmez doruklarda.
Bu yüzden gelişti
fırtına kuşlarıyla dostluklarım
Büyütemedik tırtılım bir türlü
Yüreğini, hayallerini ve Seni...
Çok uğraştım yüreğimce
Ama çözemedim o melun bilmeceni..
Cennetleri gördüm de gözlerinde
Göremedim birtürlü cehennemi
O soylu yüreğinde..
Olsun pamuk ellim olsun,
Geç kalmış sayılmazsın
Oma çok da geç olmasın
o muhteşem yakın
Sen olmadan nefessiz kalan yüreğim
Yol üstünde bir durakta durmasın sakın...

25.02.2003/Samsun