Bir Özlem Uyanışı Şiiri - Zennehar Yılmaz

Gamdayım yine oturmuşum ağaç dibine sessizce Düşlerken kapanıyor gözlerim geçen geçmişe Yeniden yaşamak istiyorum geride kalışı yaşıyorum da Özlüyorum ardıma bıraktıklarımı kederli unutmuyorum Dallardan usulca damlayan çisese yanağıma değdiğinde Sanki, sanki yeniden can verir gibi çizgilerim yok oluyor Gençleşiyorum damlalarında çam ağacının dal eğişlerine Yüreğim kelebek gibi çırpınıyor sanki sevinçle bir tebessümle Arıyor gözlerim sanki bulacakmış gibi kaybedişi umutla Umudu yeşertecek sanki aş yapıyor fidanlara hayalim Korkuları çapa yapıp düşmekten kurtarmalarda bedenim Çayırların boy, boy otlarına saklandım çocukça kayboldum Zıplayan çekirgelerin peşinde koşuyorum eskisi gibi Tebessümle adımlarım korkusuz yarınsın bu güne Serseri olmak özgürce nefes almak bu işte hayranlıkla Düşmeden yanağımdan damlalarla bitecek korkusu yok Hayatı anlamaya çalışıp kafa yormadan koşmak işte Düş de olsa yaşaya bilmenin sevinci gözlerimdeki Koymuyor yalnızlık tam aksi mutluluk veriyor Kendime mutluyum etrafıma aldırmadan özgürce Gördüğüm en güzel çiçekleri dalında kokluyorum Elimi değdirmiyorum korkuyorum güzelliğini bozmaktan En şahanesini hissediyor yüreğim günü gününe değil Bu günde dünü seyretmek yaşamak hissetmek lezzeti Nazımı çekecek mevsimi bulur gözlerdeki kapanış Susuzluğu kesecek nehirler pınarlar damlar yükseklerden Serinliğine dalarım derelerde yüzmenin zevkine varmak işte Konduğum kayaların okşayışında incinmiyorum dağılmıyorum Serabını içiyorum gözlerimdeki nemin sözündeki bağışı Dünüme dönüp siliyorum gözlerimdeki yorgun bakışı İçime yağdırıyorum kıymetli adımları çocukluklarımı Kapıyorum gözlerimi yılların yorgunluğunu yok ediyorum böylece…