Bir Ozan Ömer Kadan gelip geçti dünyadan.
Acısı, tatlısı, iyi kötü anılarıyla,
bir Ömer Kadan gelip geçti bu dünyadan.
Kayseri çukur’da (Özvatan) doğmuş, babasının Hollanda’da olması vesilesi ile Hollanda’ya gelmiş ve hayatın yükünü, çilesini anasını kaybettikten sonra omuzlarında daha çok hissetmeye başlamış. Hem gurbet, hem anasızlık hemde aileden gelen hastalık ve bu hastalık sonucu yavaş yavaş kaybolan görme yeteneği.
“Okullara giderdim, her şeyi öğrenip kendi insanlarımıza yardım etmek istiyordum” derdi. Biraz öğrenme hevesi, birazda yaramazlık ele avuca sığmazdım derdi.
Tedavileri devam ediyor olsada gün be gün gözlerinin görme bozukluğu artıyordu.
Başta ana olmayınca, sahip çıkacak çekip çevirecek kimse olmayınca (Baba çalışıyor, dil bilmiyor, ilgilense bile yetmiyor) çocuklar rüzgarda savrulan yaprak misali, kimin nereye savrıldığı belli değil. Hikayenin en acı başlangıcını şöyle anlatırdı. “Bir gün evdeydik, kardeşime bir iğne vuruyorlar ve öldü diye kapıya bırakıyorlar. Kardeşimi o vaziyette görünce korku, panik ve caresizce düşüp bayılmışım. Hemen hastaneye kaldırmışlar ve 20 saat kadar baygın yatmışım, uyandığımda her yer kapkaranlık, sesler duyuyorum ama hiç bir şey göremiyordum. Artık gözlerim kapanmıştı.”
Tamamını Oku
