Bir Oyunmuş Hayat Şiiri - Hümeyra Yılmaz

Bir oyunmuş hayat
Ben ebe olmuşum, aşk sana saklanmış, sen yüreğime...

Mevsimlerin çaresizliği değil bu çarkı döndüren,
Yetmiyorsam kendime, sensizliktendir bilirim
Bir yanım hep hüzün kokar, adına kader derim...

Uğurladım düşlerimi karanlık ülkelere son kez
Yalancı güneşler değmesin istiyorum artık beyaz tenime
Gölgeni bırakmadın ya giderken, nasıl canım yanıyor bir bilsen...

Okyanusları saklıyordum ve buğusu ondandı gözlerimin
Anlamını bir tek senin bildiğin bir dokunuştu / susuştu dinlediğim
Özgür bıraktığın okyanuslarda şimdi kilitli kaldım
Diğer yanım kaderimden yoksun / zaten sen de yoksun...

Kırık bir akşam üstü hüznü ayaklarımı kanatan
Her bir teline dert taktığım sarı saçlarımdan ise sonbahar akıyor
Taştı taşacak geceye, genzimi yakıp kavuran çığlıklarım
Yalvarırım saklandığın yerden çık / bu oyuna karıştırma yüreğimi...

Derin bir sancı saplı göğsümde, acısı dinmek bilmiyor
Yaralı güvercinin beyazı, mor menekşeye emanet
Dudaklarımda asılı kalan son öpüşü, yüreğine gönderiyorum
Kırılgan hevesime artık baharlar uğramaz, tıpkı senin gibi
Gittiğin yerde mutlu ol / ben bulamadan kaybettim seni...