Bir öykü,Bir şehir

Ben bir şehirim başlı başına
İçimde caddeler ve boş sokaklar
Yalnız bir adamın ayak sesleri
İçimde gezinen insanlar var
Komşu şehirler var etrafımda
Hepsinde aynı öykü

Zaman zaman kar yağar evlerin damına
Üşür simitçiler, boyacılar
Bir de güneş doğar bazen
Yüreğim ısınır
Yolcular gelip geçer
Hepsinde aynı öykü

Ellerinde belli belirsiz
Bavullar, gazeteler
Hele bir de gece oldu mu bu şehirde
Gündüzün kalabalığının sesi
Yankılanır duvarlarımda

Kan görürüm
Balçıkta gezerim
Kurşunlara siper ederim yüreğimi
Memleket aşkına
Memleket akına yanar yüreğim

Elbet kirli sokaklar da bulunur
Şehrin arka beldelerinde
Yosmalar, pezevenkler,
Yolsuzlar, evsizler görürüm
Her biri ayrı bir öykü

Güzel insanlarımda var
Sevgi, kardeşlik
Ve bağrımda sen
“Sinekler yaşamaz bu sokaklarda
Cama çarpıp ölürler bir bir
Geride kırık kanatlar ezilmiş başlar”
Ezilerek, büzülerek, gülerek seyrederim

Safkan insan
Memleketim, şehrim, köyüm, insanım
Bulutlu gecelerde hep onları düşünürüm

Kördür kara yağız geceler
Ben yalnızca güneşe sevdalıyım
Bakar bakar imrenirim
Kalemim, dostum ve kılavuzum
Yanarım, duygulanırım,
Ağlarım içten içe
İçim içimde dağılır
Toplarım
Her biri ayrı bir öykü

Buram buram koklarım
Sevdiğimin göğsünü
Ezilmem boyun eğmem zalime

Şimdi de kaleler ördüm şehrin sınırlarına
Çıkışı yok
Yalnızca sen,
yalnızca ölüler
Kulak verin! ..
Umutlu insanlar hep
Türkülerimi söyler