Bir orospunun günlüğü

Temize çekilemezdi kışın ortasında
yüzüne baharın gümüş kelimeleri
Mevsim dışı çalışmazdı aşk oyunları…
Uluorta çocukluklar…

17'sinde, anne memesinden dudaklarına akan
süt kadar saftı…
17'sinde, ergen mevsimlerinden, aşıktı…
ve aşk, delik kalpten sızamamaktı…

Oysa, gerdek,
karaborsada ‘fuhuş’ diye gidiyordu ve
iyi de satıyordu pezevenkleri bir 17’nin yarınını…

Her duygunun bir temsilcisi vardı bu yollarda
Yoldan çevrilen canlarda,
can çekişmesiydi hırçın sevişmeler…
ve ibret saatleri yaşanırdı o zaman,
ibret almak, kolaydaydı…

Sevişirken
sesler farklıydı,
yüzler kaçak ve
benden otlanıyordu gözyaşlarını…
Eti ezilirdi, hakaret hacim alırken bir yabancının bedeninde.
Farklı terler ıslatırdı göğsünü, hepsinin bir adı var…
Bu dokunuşların hepsi bir,
sen öyle düşün, daha 17’im… kapa gözlerini…
zaten bir umudu hissettirecek ne yaşadın ki!

Sonra, solunmamış nefes kalmazdı geceden evvel
ve bir fahişenin son solukları
tükürülürdü gitmezden..
Bazı,
sabahlar olmazdı zaten,
bir ayyaş karısını sayıklarken…

Gece yarısı çıkılırdı, onlar uyurdu.
Hacmi kalırdı gecenin,
Üzülme! Bırak yaşamı, o kadar etsin…
Rüzgâr silsin tüm anasonlu kokuları bedeninden
Üşü,
Yorul,
Artık bir şeyler hisset sana dair…

Bir küfür savrulur,
terli bir başka el tutardı kolunu ben bunları yazarken,
umut küçük adımlardaydı, anlayacağın zordu bir orospu olmak
hayat daha 17’yken…

14.02.2006