Bir Omuz Ver Bana Şiiri - Veysel Tekye

Irgalanıyor ayağımın adlındaki topraklar,
Yürek parçalarımdan uçurumlar oluşuyor.
Yerinden kopuyor can-cağazım,
Karayelden, keşişlemeden çapraz esintideyim.
Sallanıyor iliğim, koptum kopacağım,
Ne olur bir omuz ver bana.

Artık dayanamıyorum yoluk makatlı dünyanın,
Dalavereli bin bir bedestenine,
Zoruma dokunuyor, arsızın parlak dişleri.
Midemi bulandırıyor, soysuzun salyaları.
Dengem şaşıyor kapıldım kapılacağım,
Ne olur bir omuz ver bana.

Sadece sindirme ve üreme organları çalışıyor.
Leşler kokuşmuş, yer gök boz bulanık.
Soluklanmaya bir kuru yer yok, hep bataklık.
Denizlerde girdap, atmosferde burgaç,
Kararıyor gözlerim, düştüm düşeceğim,
Ne olur bir omuz ver bana.

Hasmın lakayt pişkinliği, tüylerimi ürpertiyor.
Karşıma dikilmiş umarsız pis, pis sırıtıyor.
Çakalların uluması, kurtların sessizliği,
Ağrıma gidiyor tahammülüm tükendi.
Artık kaldıramıyorum şu illet garibanlığı.
Ne olur bir omuz ver bana.