Bir ömürde, İstanbul...

Galatalı olmak zamanı geçmişti
Doğduğum gün…
Belki bu yüzdendi,
Tarihe küskünlüğüm…

Çocukluğum; daracık, toprak yollardı
Düştüğümde toza bulanırdı yaralarım
Sokak lambaları erkenden sönerdi
Tren raylarında ezilen hasretin çığlığı,
bölerdi düşsüz uykularımı.
Ben tren olurdum….
Çocuktum
İstanbul’du umudum….

Sıralara kazınmış kalplerde
Karşılığım yoktu…
Defterlerimin arasında yalnızlığımı
Bir de İstanbul’u taşırdım…
Bu yüzden biraz kambur,
Biraz eksik; sözlerim…

Sarsıntılı bir yolculuğun sonunda,
Yolların ne kadar uzak,
Hasretin ne kadar aç olduğunu öğrendim.
Haydar Paşa Garı’na
Trenlerin,denizden gelmediğini de…
İlk defa martıları gördüm
Ve denizde siluetimi,
Ne kadar da karanlıktım…

Kayık, çatana, mavralardan
Sekerek karşıya geçerim sandım…
Sırlı bir aynaymış deniz,
Dalgalandıkça zamanı kıran,
Her tarihe bir yanılgı bırakan…

Ne öğrendiysem İstanbul’dan
Harcına katık ettim, hayatın
Sonra martı çığlıklarına boyadım,
Evimin duvarlarını.
Gençtim
Ve İstanbul kokuyordu ellerim…
Çoğalan bir menekşenin yaprağında
Bir damla hüzündüm…
Bitimsiz hikayeler şehrinde,
Katladım geçmişimi,
Küçük bir kayık yaptım.
Pierre Lotti’den Haliç’e bıraktım
Beyhude bir dalganın devinimlerinde,
Islandı anılarım...

Galata’nın gölgesi,
Mısır Çarşısı’na düşüyordu
Ya da ben aşıktım…
Bilincim zamanı yadsıyordu…

Ara caddede bir sahaftan aldım
Nüfuz cüzdanımı,
Yalnızlıktı kimliğim….
Yüzümde İstanbul işlemesi,
Büyümüştüm.
Tenime sinmişti
Zamanın kırışık yüzü,
Artık bende, düştüm…

Rumeli Hisarından denize,
Bıraktım son tümcelerimi…
“Ey şehr-i İstanbul!
Ufkunda yarılanmış ömrüm,
söyle bir sevdaya daha yeter mi? ”