Bir Ömür Yetmez Şiiri - Emrah Tekin

Bir selamdı başlangıç,
Yeni bir sayfanın ilk harfi,
Ezber değildi bu sefer,
Yeni yazılacaklar vardı,
Ömürleri yazılanlar…
Kalp harekete geçirdi parmakları,
Bir şeyler bahanesi olmalıydı,
Akıl kontrolden çıkmıştı,
Kendi yazıyordu parmaklar,
Bütün vücut izler oldu,
Sen bana selam verdin,
Ben ise kalbimi,
Koymak istedin göğsüne,
Korktun,
Yaşanmışlıklar vardı,
Kırıklar kaynamamış,
Yaralar henüz iyileşmemişti,
Gün gelirde seninkini de durdurur sandın,
Bir şeyler paylaşalım hadi dedim,
Gülüşünü ver mesela,
Vereyim bende ömrümü,
Kalbine dokundum,
Sarmaya geldim dedim,
Güldün gamzeli,
Zamanla sende sevdin,
Bir kalp yeter olmuştu, avuçlarında atan…
Kalbim dile geldi,
Haykırır oldu seni,
Doydum kana,
Nefesti ihtiyacım,
Aşktır ilacım,
Artık doymak istiyorum aşka,
Susamak yokluğunda,
Kanmak seninleyken,
Yinede doyamamak sana,
Kalmak seninle,
Uyanmamak hiç,
Hep sana vereyim sevgimi istiyorum,
Diyordu,
Sevmişti ama yetmezdi,
Fazlaydı istediği,
Belki bir ömür,
Belki de birlikte ölümsüzlük,
Sevmek için yetmeyecek,
Yetmeyecekti bir ömür,
Sonrası da olmalıydı,
Ya da bir anı, bir parça,
Bizden sonra bizi yaşatan,
Mesela bir oğlumuz olmalı,
Bütün “İnanç”ımızı yansıtan,
Babası gibi inandığının arkasında duran,
Ve bir ömür pişman olmayan,
Ya da bir kızımız olsun,
Dertlere “Deva” olan,
Annesi gibi insanlara çare bulan,

Annelerine benzesinler isterim,
Güzelliğin görülebilecek değil,
Tanınabilecek olduğunu,
Yaşanabilecek olduğunu,
Öğretsinler, göstersinler isterim,
Gün geçtikçe büyüsünler,
Büyüdükçe sana benzesinler,
Sen olsunlar isterim.