Bir ömür yaşamak aşkı (kahve’ye)

.
.
.
benim dilim ilahilerle birleşir kemiğiyle
ve küflenmesin diye sesim
çatlamış kırmızısını sular ağzımın
mızrak gibi yırtar nabzımı kavuran sesiyle kalbim

bir ıslık tutturur gözümdeki kum çiçekleri
uzağa savrulurken külüm
terkisinde acemi toynaklar avutur bir tutam
bir tutam nal sesi dönüşür ansızın ateşe
.
.
.
sen ki avuntumsun
çoğul bir çölsün çeliğin suyu kadar merhametli!
tapınaklar kadar nemli
zerdüşt ağlaması kadar yorgun
ekmeğimdeki habersiz sancı
beni sevmediğin için seviyorum belki de seni
ve ben belki de çıkamadığım için bu aşkın içinden
kağıtla kalemle barışığım bu denli
.
.
.
ama hiç kaş çatışı düğümlenmedi bunca şeye rağmen yüzüme
oysa karanlığın kıblesi gidip gelip çarptı bunca yıldır düşüme
.
.
.

tutar mı dersin
topraktan kına yaksam gözlerime