Bir Ömür Uzaklık Şiiri - Gülay Hançer

Giderken,götürdün yanında baharlarımı da bilmeden
Yetim kaldım ardından, sonbaharın bağrında.
Kimsesizim,çalmadım kimselerin kapılarını
Çalmamda, yalnızlıkta mahsur kalsam da.

Gözlerindeki sıcaklığı aradım hep,
Güneşin sınırsız coğrafyasında.
Seni sordum memleketinden göçen turnalara
Seni aradım yorgun gecelerin,gri sabahlarında
Ama…Buldum yerine, yokluğunu her tarafta.

Acımasız bir ihtilalin, soğuk kelepçelerinden kaçtım
Sığındım İpsiz uçurumlara.
Her gece arsız fırtınalara göğüs gerdim.
Meydan bırakmadım çapulcu yalnızlığın çıkardığı yangınlara
Kan revan içinde kalsa da yüreğim,Yenilmedim
Pes etmedim kıyılarıma vuran hasret dalgalarına.
Hiçbir zaman boynumu bükmedim yokluğuna
Direndim,savaştım sensizlikle her pahasına.

Oysa ki nasılda ihtiyacım var sana…
Sarılsan bana,kokunu çeksem içime doya doya
Umudun ayak seslerini duysam kalp atışlarında
İçimde yankılanan hıçkırıklarımı özgür bırakıp ağlasam
Cennetim olan koynunda.
Ama…Sen bir ömür uzaklıktasın bana.