Bir Ömür Daha Toprağa Koyuldu Gardaş

Bekar oğlu, bir ömür daha öldü.
Bir ömür daha toprağa koyuldu gardaş.
N’oldu şimdi, uyandında ölmedin mi?
Yoksa öldüğünde dönmedin mi gardaş?
O yerlerde kara kışı, yoksa baharı görmedin mi babam?

Toprak soğuk, taş sessiz, gökyüzü uzak.
Bir dua yükselir, isminde yankı.
Her damla yağmur, sanki gözyaşım,
Toprağa düşer, adını anarak.

Bir ömür geçti, ne savaşlar gördük.
Birlikte güldük, birlikte sustuk.
Şimdi sen yoksun, ben yalnız kaldım,
Kardeşim, sesin hâlâ kulağımda yankı.

Anam ağlar, sessizce başucunda.
Babam susar, elinde eski resim.
Bir mezar taşı yetmiyor acıya,
Bir isim sığmaz bu kalbin derinliğine.

Köyün yolu hâlâ seni bekliyor,
Her sabah sisle gelir adın.
Bir serin rüzgâr eser mezarına doğru,
Sanki “geldim gardaş” der gibisin.

Ve eğer cennet varsa, eminim oradasın.
Elinde tespih, yüzünde huzur.
Bir gün biz de geliriz ardından,
O vakit buluşuruz, babamla senin yanın.