Bir Ömür Boyu Şiiri - Neslihan Isındere

Sevgilim.
Şizofren duygular beslemekteyim.
Aslında sen Var mısın,Yok musun? Bunu bile bilmemekteyim.Bilmiyorum çünkü,ne zaman yanımda olsan insanlar garipsercesine bakıyor yüzüme. Aldırmıyorum. Hatırlıyor musun Sende aldırmıyordun. Devam ediyordum konuşmaya. Devam ediyordu garipsercesine bakışları.

Sevgilim.
Bugün yine her zaman buluştuğumuz yere geldim. Yine benden önce gelmiştin. Üzerinde en sevdiğim gömleğin. Ve yine üzerimizde bakışları herkesin. Kimisi sanki tanırcasına,kimisi ayıplarcasına bakıyorlar yüzümüze. Yine aldırmıyorum.
Devam ediyorum anlatmaya. Devam ediyorsun güzel gözlerinle bana bakmaya.
Soramıyorum neden hiç konuşmuyorsun diye. Biliyordum severdin beni dinlemeyi. Ama arada Seni seviyorum deyip bölerdin sözlerimi. Seni seviyorum der sarılırdık birbirimize. Bölmüyorsun artık sözümü. Hani gözlerindeki ışığı görmesem,diyeceğim sevmiyor mu acaba artık beni? Soramıyorum.
Devam ediyorum anlatmaya.

Sevgilim.
Yanındayken ilk defa karıştı aklım. Susman bir kenara,yanıma gelirken mutlaka elinde bir gülle karşılardın beni uzaktan. Uzaktan görürdüm seni,elindeki gülü. Son günlerde her buluşmamızda yüzün denize,sırtın geleceğim yola dönük oturarak bekliyorsun bankta. O eski heyecanı göremiyorum artık sende. Ama soramıyorum bunu sana. Duymak isteyeceğim sözleri söylememenden korkuyorum aslında. Susuyorum...

Sevgilim.
Bugünden sonra her gün gelemeyeceğim yanına. Öksürüklerim sıklaştı,ciğerlerim bitmek üzereymiş. İlaçlar fayda etmiyormuş. Hastahanede devam edecekmiş tedavim. Söyledim. Anlattım seni. Biliyorlar. Ama ikna edemedim hiç birini. Hafta sonları bir kaç saat izin verebilirlermiş. Söz veriyorum izin verdiklerinde tek senin yanına geleceğim.
Şimdi gitmem gerekiyor. Tekrar gelene kadar toprağını benden başka kimsenin temizlemesine izin verme olur mu?
Üzülme! Ben zaten çok fazla dayanamam ki hasretine. Belki bir sabah,yada bir gece yarası,hasta yatağımdan alıp senin yanına yatırlar belki sevgilim bir ömür boyu...