Bir Ömür Boşluğu Şiiri - Mahmut Kızıloğlu

Bu ne şanstır, bu ne talih?
Hiç bir yere varamadım
Gönül boş kaldı hayaller boş,
Hiç birşeyle dolamadım.

Bir ömür rüzgarı vurup geçti serimden,
İçi dolu kelam, öğrenip edemeden,
Ne ağlamayı becerip ne bir kez gülmeden,
Hiç birşeyi bilemedim.

Derinden bir ateş hiç yanmadı içimde,
Selam verip geçiyorum, dünyaya bir biçimde,
Ne var kollarımda bu neden böyle?
Hiç bir şeyi saramadım.

Ne bir acı duydum nede bir keder,
Sevgiden yoksun uzak merhametten,
Şevkat yaymayı bilemedim gözlerimden,
Hiç bir şeye dalamadım.

Ne tatlı bir canım varmış meğer!
Başka hiç bir şeye vermedim değer.
Kim tanıyor beni, arkamdan nasıl iyi der?
Hiç bir şeyi dilemedim.

Ben düştükçe nefsim, kurdu bana tuzak.
Sanki benden başkasını görmek bana yasak,
Sevgiden, şevkatten, aşklardan uzak,
Hiç bir şeyi bulamadım.

Nasıl bir ceza vereyim kendime?
Hangi zincirleri vurayım, hangi düşünceme?
Elveda demeye yakın ömrüme,
Hiç bir şeye yaramadım.

Kızıloğlu'yum dövünsemde boşuna,
Geri gel diyemem giden zamana,
Niha-i geldim ömrümün sonuna,
Hiç bir şeyi tadamadım.