Bir ömrün hikayesi Şiiri - Fatih Tutuk

BU ÖMRÜN HİKAYESİ

Bu ömrün hikayesi sonbahar mevsimi gibi
Günler gelip gitmis yüzümde çizgiler
Rüzgarda savrulan yaprak misali şimdi
Nerede tükettim nasıl tükettim bilmiyorum
Arzularıma yenik dustum
Heveslerimin esiri oldum
Bu uğurda her şeyi kaybettim en önemliside seni yitirdim
Dönüşü yok artık bazı şeylerin
Pismanligin
Sensizligin
Ve geçip giden yılların
Ardından sadece bakıyorum şimdi yanlızlığımla beraber
Aslında çok umutluydum hayata başlarken herkes gibi hayallerim vardı
Düşlerim vardı
Vede en önemlisi yaşama sevincim vardı
Bunlar hep seninle güzeldi seninle bir anlamı vardı
Sen cekip gidince ömrümde ne bahar kaldı
Nede yaz kaldı
Dağ başındaki sahipsiz bir mezar taşına döndü bedenim
Gelip geçenlerin baktığı
Bakıp tanıyamadığı
Bana bıraktığın ben bile beni tanıyamıyor artık
Şimdi kime kızayım kimi suçlayayım
Kime sarılayım yanlızlık tan başka bir şeyim yok
Benimle kalan
Sen çekip gittikten sonra bütün hırsımla kendimden vazgeçtim
Bütün umutlarla arami açtım
Her aksam bir köşede
Bir yalnızlıkta
Bir köhne meyhanede sızana kadar içtim içtim
Seni unutmaliydim
Senden kurtulmalıydım
Bunun başka çaresi var mıydı yokmuydu bilemem ama bildiğim tek sendin
Senden ötesi yoktu öncesi olmadığı gibi
Artık ne söylersem söyleyeyim
Biliyorum faydasız
Karlı dağlar gibiyim buz dağları gibi
Ne bir kuş var nede bir ağaç
Kurtların kucağına düşmüşüm
Tükenmek üzereyim son mevsimi de alıp gittin
Kaç gün kaç saat kaç nefesim kaldı bilmiyorsun
Benden habersiz gönlünce yaşamaktasın
Vasiyet ettim sana
Olurda yetişemezsin diye
Toprağım kuruyana kadar bekle
Ondan sonra özgür sün
Dilediğin kafese girip kalabilirsin
Nasılsa ben yokum
Bir sen varsın
Birde senin merhametsiz yüreğin
Pas tutmuş duygularının artık çözülmesine gerek yok.....

10.02.2019
FATİH TUTUK