Bir Ömrün Hikayesi Şiiri - Nurgül Guver

Adı Gül'dü,Havagül
Adına inat gülmedi bahtı!
17 sine varmadan evelndirdi babası
Düğün gününe değin görmemişti kocasını.................................

Karadeniz 'in dağlarında yaşardı
Silah atardı,fındık toplardı bayırlarında
Ellerinde nasır,gözlerinde hüzün
Dalar giderdi uzaklara
Gökyüzü gibi mavi gözleri
Buğday tarlası sarı saçlarıyla...................................

17 sine girmemiş henüz
Kocası o doğduğu yıl ilk kez evlenmiş
Ve şimdi O'nun eşi olacak
Evlilikten,kocadan,çocuktan bi haber
Kendisi yeni ergenliğe girmiş
Dört çocuğa ana,bir adama eş olacak.............

Menekşe kokulu dağların kızı Gül,
Şimdi bir adamın karısı,dört çocuğun anası
Dağların ceylanı sekemiyor artık ovada
Açlık var,yokluk var,insanlar var doyurulacak...........
Açlık çocukluğu dinler mi?
O evinin kadını artık
Yetimlerin anası
Yaşının ne önemi var?

Dalar gider ocağın başında
Bir odalı kulübeye bakarken gözleri
Kocaman evden geldiği bu yere....
Oysa dedesinin gözbebeği
En sevgilisiydi bir zaman.............................

Şimdi?

Kadın Gül;
19 yaşına henüz girmiş
Yokluk,çalışma içinde geçen iki yıl
Eş olduğundan habersiz
Anne olacağını anlıyor karnındaki kıpırtıdan
Ne hissettiğini,ne yapacağını bilmeden.........................

Kocası uzaklarda çalışıyor ailesi için
Haftada bir geliyor evine,yorgun
Ve 20 sinde ikinci çocuğu yolda
Oğlu (Cahit) henüz doğdu zaten!

Buğday tarlasında yalnız
Sancıları başlıyor ince ince
Düşe kalka varıyor evine
Eşi yok,kayını refakatçisi
Yanında yaşlı bir kadınla.
Hastaneye varamadan açıyor mavi gözlerini
Bir haziran günü dünyaya Cihan
Alem oluyor adı,evren,dünya......................................

Yıllar..........................................

Zahmet,zorluk,yokluk...................

25 ine deyiyor Gülhava
6 çocuk bir kendi üç gözlü yeni evde...............
Eşi yurtdışına gidecek
Koca nedir bilmeden,rahat yüzü görmeden
Uğürluyor eşini İstanbul 'dan Fransa 'ya..................................
İki ay sonra öğreniyor
Bir bebek daha beklediğini...................................

Hastane odasında yalnız
Komşuları koyuyor adını kızının
Takvim yaprağından
Nurgül diyor kızına,''bari senin kaderin gülsün''
Bir yaşına gelince ancak görüyor kızını gurbetteki adam
7 çocuk,bir kadın
Mücadele ediyor yaşamaya
Kocası gurbet elde
Bir kez gülmeden geçiyor ömür....................................

Adam 48,kadın 33 yaşında
İlk göz ağrıları hastalanıyor bir gece vakti
İlçe,il,Ankara derken
10 kasımı 11 kasıma bağlayan saatte
Veriyor ruhunu asıl sahibine.....................
Daha 14 ünde...............................

''Acı buymuş'' diyor Havagül
''Ölüm evladın ölürken senin yaşamanmış '' diyor
Acılar içinde yine yalnız
Cihan hep hastaydı oysa,astım
Evden çok hastanede yaşıyor
''Ölecek diye beklediğim oydu''
''sapasağlam olanını aldı Rabbim''diyor
Şimdi acıları kat be kat fazla
Ha bugün,ha yarın uyanmayı beklerken bir ölüme daha
Bir kez daha can veriyor Yaradan
Aldığı oğlunun ardından.................................

Zeki'si oluyor güzel yüzlü,mavi gözlü
Biraz gülüyor yüzü gülmeyen Havagül'ün
Alan Allah,veren Allah diyorya
Yanmaya deva Olamıyor bu gerçekler
Son göz ağrısı 3 yaşında
İlk kez görüyor O babasını,babası O'nu
''Amca ''diyor,bir ay boyu
Baba nedir bilmiyor......................................

Havagül 36,kocası 52 yaşında
Bir paket getiriyor postacı bir sabah vakti
Seslerini çekip yolluyorlar birbirlerine
Özlemi dindirmenin tek yolu bu
Ağlıyor Havagül özlemle,hasretle
Aynı günün ikindi vakti;
27 ekim,
Kocasının en yakın arkadaşı veriyor acı haberi
Daha sabah duymamışmıydı sesini
Neydi şimdi bu?
Şimdi acının gözyaşını dökme vakti........................................

Bir hafta!
Bir hafta hergün ölümgiriyor sanki eve
Bir hafta bekleniyor cenaze
abair hafta ağıt,bir hafta sitem..........................................

Ve geliyor kara tabutunda
Capcanlı yolladığı yorgun kocası
Cesedi hala taze
Göğsünde bir resim
Kocasını Fransa'ya yollarken
Başbaşa çekindikleri.................................

Yıl 1986 27 ekim;
Cihan 18 yaşında,
Nurgül 13
Zeki 3
Diğer çocuklar çoktan evlenmiş
Çoluk çocuğa karışmış hepsi..............................................

Bugün;
65 yaşında Havagül
O kalabalık tek göz evde değil artık
Kocaman evde bir başına
Hala hayat mücadelesi
Hala hayatta kalma meselesi
Ve;
O benim annem...................................................