Bir Ömrün Güncesi Şiiri - Musa Bilik

Kollarını sıvamış kalem
Çatlak parmaklarımda
Çoçukluğumun ihtiyar kelimeleri
İçimde emekleyen mutluluk
Hüzünler,acılar,ayrılıklar,sevinçler...
Birer parçasıydı koleksiyonu annemin
Hafızama mıhlanmış maziyi
Gözlerimden yüreğime sarkıtıyorum
Nasılki bir yağmur tanesi döne döne

Yüzünde güller açardı gülünce annem
Çakmak gözleri bülbül
Açardı kapılarını alnındaki derin çizgiler
Feragat ederdi yüreğinden acıları

Bir yudum güneş parçasıydı annem
Odamıza sızardı günün ilk ışıklarıyla
Dokuz can taşımanın ağrısıyla sevinmişken
Dokuz yüreği sunardık sofrasına
Kilidini açardık umut kapısının
Mutluluk duman duman tüterdi bacamızdan

Cildi ağaran yaşlı bir kitap gibi durudu annem
Tarihin tozlu sayfalarına inatla
Acılarını sağardı yaşamın
Hüzün yüklü bulutları eritip
İçimize damıtırdı sevinç yağmurlarını
Düşleri vardı
Mutluluğu resimlerden taşıran
Annem bir azizeydi
Meryemler doğuran

Çoçukluğumdan kalan silik sayfalarda
Asılı duruyoruz göz göze gelen fotoğraflarda
Hatırası oynuyor sahnesinde yüreğimin
Ucu islenmiş bir çerçevede

Yaşam çivileri çekilmiş tabut gibi çökerken üstüme
Ellerinden tutardım annemin
Yorgun bir rüyadan uzanıp
Saçlarımı okşayan