-Bir Ömrün Anatomisi- Şiiri - Ahmet Özalp

Önce boynum kaybolmuştu
yara, bere içindeydim; kan ter
şimdi bir insanım, kayıp...

Bir topacım olmadı
birde misket oynamadım, hiç
şimdi bir insanım
çocukluğumda kayıp...

Hep platoniği oynadım
tüm sevgililerimle de terk edilişi...
onlar gittiler; yanlız kaldım
oysa en verimli çağımdı benim
bocaladım, bocaladım durdum
nihayetinde bir insanım şimdi
gençliğimde kayıp...

Şimdi bir annem de yok bir babamda
yaşım 70;
geçen gün eşimide kaybettim
çocuklarımsa benden çok uzakta
herkes kendi düşlerinin kazmacısı
ben onlarıda tükettim
yine yanlızım, yine düşsüz...

Ömrümün son demi bu
kendi gölgemden korkar oldum
bir yaratığa dönüşüyorum sonunda
beyaz kanatlarımda var artık
bir Meleğim...
azraile yoldaş, tanrıya misafir

Topraktan yaratıldık bir felsefemiz de yok
toprağa gideceğiz, kitapsız
sonuçta bir insanız, ölümü bekleyen

Şimdi bir insanım,
insanlığımız da kayıp...