Bir Ölüye Açık Mektup Şiiri - Fevzi Günenç

Bir ölüye açık mektup

Sevgili Elvan,
Kırgınım sana. Kırgınlık sözü yetmiyor öfkemi anlatmaya. Böyle sessiz sadâsız, ansızın nasıl gidersin? Ne hakkın var seni seven, çok seven, gerçekten çok seven, yürekten seven Gaziantepli dostlarını acılara boğmaya? ..
Lütfiye Aydın Kitap Fuarı için Gaziantep’e gelmişti. Sana isyan ederek verdi uzun yolculuğa çıkışının haberini. “Bunun için mi geldim ben kentime? ” diye, için için ağlıyordu.
Bir ölünün ardından güzel şeyler söylenir. Olumsuzlukları unutulur, hep olumlu yanlarıyla anılır o. Oysa senin olumsuz bir yanın yoktu. Gazianteplilere hiç yanlış yapmamıştın:
Kırşehir’in Kaman ilçesi Yelek köyünde doğmuş, yüksek öğrenimini bitirir bitirmez Gaziantep’te, o en kutsal meslek olan öğretmenlik görevine başlamıştın. Kentimi, kentin bilmiştin. “Benim Güzel Gazianteplilerim”den olmuştun. Seni tanıma şansını elde eden her Gaziantep’in yüreğinde yer almıştın.
Seninle işimiz vardı daha Sevgili Elvan. “Gaziantep Kültür Sanat Dergisi” için seninle ilgili bir yazı hazırlamıştım: “Gaziantep Tiyatrosunda Elvan Atay’lı Yıllar”ı anlatıyordum. Eklemek istediğim şeyler vardı senine ilgili. Sorularım vardı sana daha. “Sor, yanıtlarım,” demiştin. Sen böyle başını alıp gidersen kime soracağım ben sorularımı?
Çalışmalarını belgeleyen fotoğraflara, hakkında yayınlanan dokümanlara gereksinmem vardı. “Hepsinin Şair Ercüment Asaf Yanıç’ın korumasında olduğunu, ondan alabileceğimi” söylemiştin. Böyle alel-alcele gitmeseyin de onları sen alıp verseydin olmaz mıydı sevgili Elvan Atay?
Yaşamımda o kadar dolu, o kadar güzel anıların var ki, hangisinden söz edeceğimi bilemiyorum.
Yazılarımı okumak için her gün Zafer abonelerini dolaştığını, okuduğunu söyleyerek beni ne kadar duygulandırmıştın… Oysa Kemal Antepe sana bir değil on gazete gönderirdi isteseydin.
Yalnız Antepe mi? Halil Zor da, Abdullah Sabri Kocaman da, Ökkeş Özekşi de, Erol Maraş da, öbür gazetecilerin hepsi de gönderirdi gazetelerini, seve seve. Çünkü her gazeteci ayrı ayrı benim kadar çok severdi seni. Gazete göndermeleri için sağlığında adres vermemiştin onlara. Söyler misin şimdi sana ulaşması için hangi adrese gönderecekler gazetelerini?
Sahne tozu yutan her tiyatrocu sağlığında bir selamına ulaşmak için çırpınırdı. Söyle lütfen o zaman seni göremeyenler, şimdi nasıl görecekler?
Ya öğrencilerin? ... O birlikte geçtiğimiz yıl “Midas’ın Kulakları”nı 40 yıl aradan sonra yeniden yaşama geçirdiğiniz tiyatro aşığı öğrencilerin, öbür öğrencilerin gözyaşlarını nasıl saklayacaklar?
Ya doğduğun Yelek köyünün insanları? .. Seni görmek için can atıp yüzünü bile göremeyen gençleri? ..
Bir roman yazmıştın. Yazdığın o romanı evinize sığdıramamıştı eşin. Elbette ki seni çok sevdiğinden, seni kıskandığından yapmıştı bunu. Bana emanet etmiştin o romanını. Romanları, öyküleri “anı”ymışlar gibi, yaşamımızın bir parçasıymış gibi algılama kursumuz var çoğumuzun. Bendeki o emanet romanını ne yapacağım ben şimdi?
Benim arkamdan senin yazı yazmanı beklerdim. Şimdi senin ardından yazmak zorunda bıraktın beni. Haksızlık değil mi bu?
Söyleyecek çok şey var ama daha fazlasını yazamayacağım şu anda. Bağışla…
Sevgili Elvan,
Kırgınım sana. Kırgınlık sözü yetmiyor öfkemi anlatmaya. Böyle sessiz sadâsız, ansızın nasıl gidersin? Ne hakkın var seni seven, çok seven, gerçekten çok seven, yürekten seven Gaziantepli dostlarını acılara boğmaya? ..