Bir Oluşun İzahı Şiiri - Zeynep Örs

Her yanı sarmış aleladelik tüm gücüyle çarpıyor,
Tutulmamış sözler,kaybettiğimiz dürüstlük bir taş gibi geliyor.
Yargılanmamız,tüm haklara yapılan o saygısızlıklar adeta gülle oluyor.
Yozlaşmış kültürümüz ve yitirdiğimiz tüm kıymetler birleşip daha da kuvvetli geliyor.
Ve elimizde sadece kırık dökük bir gecenin son saatleri kalıyor.

Parçalar en küçük zerresine dahi ayrılmış olsa ,
Hepimiz kendimizce bir amaç uğruna,
Yine de toparlamaya başlıyoruz gönülsüzce.

Çareyi kimi zaman bir sanatçının heybetli sesinde buluyoruz.
Kimi zaman bir ustanın piyano seslerinde.
Veyahut sızlayan bir enstrümanın metal tellerinde.
Kimimiz, yalnızlığıyla avunuyor.
Kimimiz, tertemiz bir nefesle.
Kimimiz, sevdikleriyle.
Kimimiz, ortak bir hikaye arıyor kendine.
Benzer suretler ve kaynaşacak bir an.
Kimimiz,yeni şeyler keşfetmek uğruna yollara düşüyor.
Kimimiz ise köreltiyor kendini,huzuru başkalarının gözyaşlarında buluyor.
Kimimiz,kırgın çığlıklarını acı cümleler sarf ederek bastırmaya çalışıyor.
Kimimizin,kimseden farkı kalmıyor.
Velhasıl kimilerimiz üretiyor,kimilerimiz tüketiyor ve kimilerimiz ise tükeniyor bu uğurda.

Sonra unutmuş gibi yapıyoruz. Bir daha,bir daha ve bir kere daha.
Gülüşmeler,sohbetler,sözde paylaşımlar vesaire.
Bir süre sonra anlamazmış gibi yapmaya da başlıyoruz.
Bir şeylerin artık değişemeyeceğini düşünerek.
Acımız katlanarak artıyor.
Tepkisiz kalmayı yeğliyoruz,gözlerimiz boşluğa bakıyor artık.
Umursamadığımızı sanmayın,umursadığımızı da ve bilmediğimizi de sanmayın.
Hislerimiz kamufle,ağzımız ise açılmıyor bir kilit gibi anahtarı bizde.
Susmak değil bence bizimkisi,konuşmamak sadece.