Bir Ölünün Ağzından Ölüm Hikayesi

En son öldügümde yazıyorum bunu
bu seferki çok kötüydü bu ölüm yıkmıştı
çürütmüştü beni
ne yapacağımı bilmeden yatıyodum sırt üstü

önce çok ağlandı başımda
boynu bükük insanlar duruyor başucumda
bense gülümsüyorum senin avuçlarında.
kaldırdılar bir arabaya bindirdiler
ford mudu yada kaç modeldi bilmiyorum
bildiğim benim umutların bittiği beyazlar ülkesine götürülmemdi.
sürekli toprak atıyorlar üstüme çok kızdım ilk önce
ve baktım beni getiren araba uzaklaşıyodu umutların bittiği yere gidiyodu herhalde
dedimya kızmıştım ölünce ne kum atılsın istemiştim nede tahta bi kümesin içine sokulmayı deniza atılmak istemiştim kül olup savrulmayı

sonra dağıldı kalabalık, tek başımamı bırakılmıştım be konuşacak kimse yoktu herkes küsmüştü hayata yatıyodu sadece bekçi mehmet efendi dolaşıyodu başucumda
yıllar aylar günler geçti derken toprakla sıkı pıkı olduk iyice
ve beni benliğine kattı yavaş yavaş yiyice

Şu kaç gündürde kendi mezarımın üstünde bi çiçeğe hayat
variyorum.
herkes beni içerde sanıyor ben küçük bi çiçeğin
dalından gülümsüyorum her geçtiğinde
mehmet efendiye