Bir Ölüm Şiiri - Emrah Koçak

Güneş doğar mı, sabah olur mu yine?
Uyanmama korkusu dolar içine.

Her doğan gün sona bir adım yaklaşma,
Her olan sabah kendin ile savaşma.

Hâtıralar gelmeye başlar aklına,
Ağlayıp gezersin salına salına.

Gördüğün bir tane hâyale atlarsın,
Gençliğini gezersin, sen orda varsın.

Bir delikanlı görürsün, saçı siyah,
Sonra sen olduğunu anlarsın, eyvah!

Meğer bütün iş gençlikte, oradaymış.
Gençken yaptığın her iş sana faydaymış.

Gözlerin eskisi gibi görmez olur,
Zamanla kaybolur yüzündeki o nur...

Bakmak istesen de bakamazsın sola.
Ayrılık yaklaşınca düşersin yola.

Zaman geçmez olur, yaşlıysan evde.
Sonra ölürsün, yaşamayı bir sev de...

Geçen her dakika senin için bir kâr.
Geçen her saat birazcık hasret kokar.

Para da, pul da boşmuş anlarsın artık,
Bir de kefen alırsın, cepleri yırtık.

Sonunda, yaklaşan bir melek görünür.
Can gidince, her yer karaya bürünür.

O anda konuşursun sen Azrail’le;
“Al şu canımı ne olur”dersin ille.

Ardından kılınan kısacık bir namaz,
Bir gün gelir, seni kimse hatırlamaz.