Bir Ölü’den Şiiri - Fatma Kaya 3

Bir dip olsa gerek
Nasıl da güzel batıyorum
Hani baya da istikrarla
Sona doğru ilerliyorum
Bir dal olmasa gerek
Ki bu yüzden tutunamıyorum
Boğunulası bir hava
Sesimi bile çıkaramıyorum
Daracık bir yer burası
Sanki toprağa karışıyorum
Hissizleştim , hissedemiyorum
Korktuğum karıncaya dahi
Engel olamıyorum
Bağır çağır yok oluyorum
İnsanlar üzerimde yürüyor
Tek teselli yok
Ve tek bir ziyaret
Hiç olmamışım gibiyim şimdilerde
Bir çocuğun kaybetmiş oyuncağı
Sonradan yerine konulmuş başka bir oyuncak
Oyuncaklarla dolu bir oda
Kabından çıkmamış bir eşya
Merak duyulmamış
Bir ağacın yaprağı gibi
Öylece savrulmaya dursun
Bedenim ve ruhum bu ikisi
Yani onlar ben oluyorum
Onlar yokken de bir hiç
İç içe geçmiş hiçlikten
Umarsızca yırtılmış bir defterden
Evet kesinlikle benden bahsediyorum
Bedenim ve ruhum yani ben
Böyle bir ben işte
Ah Tanrım nasıl da anlamam
Ölmüş kefene bağlı bir bedenim
Bu yüzden toprak kokuyorum
Yağmurlu havalarda
Üzerine sinen o kokuyum
Bir aydınlık ya da karanlıkta
Aradığın o tonum
Dinlediğin her şarkıda
Bulduğun konuyum
Yeni doğmuş bir çocuğa
Emanet şimdi bedenim
Anılmaya dursun bedenim
Ve anıldıkça hatırlansın hatıralar
Bir bir yaprak döksün ağaçlar
Bekle beni
Başka bir bahara geliyorum