Bir Öğretmenin Yüreğinde Mustafa Kemal

BİR ÖĞRETMENİN YÜREĞİNDE
MUSTAFA KEMAL

Mustafa Kemal’e benzetiyorum
kendimi bazen
Saf bir çocuğu onun hamuruyla yoğururken
Gür ormanları içinden geçerken yurdumun
Şahin Bey’in mezarı başında
Öfkeden kudururken.
İşin kolayıdır
Mustafa Kemal’e benzetmek kendini,
Rahat koltuğunda oturur
Onun sağladığı özgürlüğü solurken.

Ya,
Üstüne dokuz yüz yıllık çınar yıkılmış bir toprakta
Üstüne üşüşmüş onca haşaratla
Yorgun argın, aç ve çıplakken,
durası yürekleri birden umutla doldurmak;
Tepene dikilmiş binlerce baltayı bir anda kırmak
tam vuracakken...

O zaman zordu iş...
Adım adım Mustafa Kemal olmak,
O zaman zordu, elde kürek düşmana yürümek;
Boğmak bir kedi boğar gibi tüm sırtlanları
Kocatepe’den Dünya’ya haykırabilmek...

Yok oldular
bu günleri bize getiren canlarımız...
dağ başlarında bizim kanlarımız;
Yüreğimiz, o insanca yanlarımız
tutuştu el ele tek oldular...
bizim için ölmeyi bilip, bu gövdeye kök oldular.

Esti yeler
Dereler oydu toprağı zaman zaman,
Ama, yer altında yatan
ATAN!
Hiçbir korkun olmasın...
Kökün tam, gövden tamdır.

Yürür gezersiniz yeşil ormanlarında,
yollarında yurdun...
kazanılmış, “Hazır Vatan”dır.
“Hazır yiyen” gibi görürüm kendimi
Oysa bu vatan, karış karış al kandır...
Bu kanlar koca bir kök toprağında,
Seni bu vatanda tutandır.

Bu yüzden,
Şöyle bir akşam vakti ufku gözlerken
Bu toprak toprak için yapılan her şey
Gelir geçer bin kez içimden...

İşte o zamanlar,
Bu toprakta yetişen bir acı bademi öğretirken
Mustafa Kemal’e benzetirim kendimi bazen,
O’nun, bu ülkede yetişen her bir çiçeği
Kaç cana mal ettiğini düşünmeden geçemem.

Bazen görürüm
Yüzünü görmediğim dedemin fotoğrafında,
Solgun yanaklarında eski günlerin;
Fışkırır Mustafa Kemal bazen gözlerinden
Antep’te bir eski muharip gazinin.

Söylüyorum Ata’yı tüm dünyaya...
Göstermelikten uzak, duru bir insan olarak,
Rahat koltuğumda otururken
Mutlu oluyorum
O’nu çevremdeki gözlerde görürken;
Tüm insanlıkla omuz omuza durur,
aralarında gururla yürürken,
Mustafa Kemal’e benzetiyorum kendimi bazen.

Örneğin şu an, O’ndan konuşurken,
Yüreğimden yaylar geriliyor,
Geleceğe binlerce oklar içimden...
Tüm geçmişin yokluk ve acılarından
-Gazi’nin güçlü yumruğu gibi-
çağları yırtıp çıkıyorum bağnaz kalıbımdan.

Bazen onu çocukça düşünüyorum:
Bir acı, bir öksüzce hüzün saklar
bir gizli yerinde gözlerinin...
Bir yanan yürek taşımıştı ama...
Bir büyük cesaret insanlara;
Kanat germeyi-bir güzel şiir gibidir-
sunuşu insanlığa.

Çok kez görürüm Mustafa Kemal’e benzeyenleri:
Bir güçlü köylüyü,
tohumunu seçerken;
Şöyle bir şiir söyler gibi devinir elleri
tarlasını ekerken:
“Bileklerim yeşil damarlı... uzun!
Gözlerim, döl bakışlı toprağa.!
Ekilmez bu tarlaya,
Yetişmez bu tarlada
Ulusuma karşı hiçbir tohum! ”

Gaziantep-18 mayıs 1984