Bir Öğretmen Hikayesi

Aylardan şubat, bir karlı kış günüydü,
Pencerenin önünden geçiverdin,
Bir elinde valiz,bir elinde çanta.
Arkandan çocuklar koşuyordu sevinerek,
Köyümüze öğretmen,öğretmen geldi diyorlardı.

Doğdu güneş, aydınlandı köyümüz.
Buz tutmuş saçaklar eridi, karlar eridi,
Çiçekler açtı içimde, duramadım yerimde,
Fırladım birden kapıya,çıktım dışarıya,
Gerçek mi oluyordu düşlerim neydi.

Ertesi gün toplayıp hepimizi sınıfa,
Titrek bir sesle ilk konuşmanı yaptın.
Diyordun, bu çorak topraklar yeşerecek.
Belki buralarda buğday,yulaf,pancar yetişmez,
Ama kaymakamlar,savcılar,öğretmenler yetişecek.

O gün aldım elime kalemi,defteri,kitabı.
Çalıştım,durmadan, bıkmadan,usanmadan,
Gecemi gündüz yaptım, yatmadan uyumadan,
Çünkü sen yoluma ışık,fikrime rehber oldun.
Anlattın bütün gerçekleri, cesurca korkmadan.

Kesildi elektrikler, birden karanlığa büründü her yer, ,
Takırtılar başladı köyün dört bir yanından,
Ve söndü ışığın,köyümün ışığı söndü.
Bir kahpe kurşun mu bölecekti,bu güzel rüyayı,
Cehalet sarmaya devam mı edecekti köyü, mezrayı.

Hayır hayır sönmeyecek bu ışıklar,sönmeyecek.
Durduracağız tarihi bir daha tekerrür etmeyecek
Ektiğin tohumlar yeşerecek, bir bir yeşerecek.
Vermeyeceğiz bu fırsatı hainlere, alçaklara,
Bölmeceğiz böldürmeyeceğiz,bu ruhu öldürmeceğiz.

Hasan ARSLANPINAR
Ağrı/Patnos