Bir Öğretmen Doğdu Şiiri - Mustafa Ocakoğlu

Şu dehlizlere sormalı karanlığın verdiği acıyı insana,
Anlatmalı, sıcak nefeste eriyen şu kelamın değerini tüm cihana.
İnlemeli deniz, dağ, tepe… İnlemeli bu yürekler bilgi aşkına.
Bir öğretmen doğdu gönlüme, öksüz kaldığım dünyama.

O sestir ki en deruni haliyle tesir etmekte kalemime,
Sisle kaplanmış şu yolumun köhne kalmış her zerresine.
Dağılsın bu siyah, yok olsun zalim ağları kaderin,
Bir efsun doğdu, hüzne boğulmuş kederli gözlerime.

Anlat öğretmenim, titresin ellerim, ayaklarım, bedenim;
Uçuşsun kuşlar, çırpsınlar kanatlarını sonsuzluk için.
Ben ki sende hayat buldum, senin ellerinde doğdum;
Anlayın artık, benim öğretmenim, benim toprağım, yurdum.

Bir hale yayılır masumiyetime, gençliğime, saadetime;
Bir düşten uyanırım, dönerim arkamı kara cehalete,
Uyan ki toplayasın gücünü, dokunasın yıldızlara ellerinle,
Öğretmenim doğdu, ışıklar ardından elinde çiçeklerle,

Kim vurabilir ayağıma prangalar şu saatten sonra?
Koklamışken bir kitap sayfasını tozlu raftan doya doya,
Gül öğretmenim, açsın gönlümün bahçesindeki güller;
Gül ki filizlensin toprak altında bekleyen biçare gönüller.

Kalem tutan elim, soğuk, çaresiz, bitkin, üşümekte…
Fenerim sönmüş, ayım küsmüş, düşmanımsa beni beklemekte.
Pusu kurmuş, gözlüyor yolumu karanlık, bilmem hangi köşede,
Doldur şu benliği ebedi bilginle, sevginle, özleminle.

Bir derya düşün ki taşmış, yıkamakta sarp kayaları,
Uzakta bir yerlerde duyulur can çekişen ruhların çığlıkları,
Bahçende seni bekleyen şu suya hasret canları,
Yıka ışığında, erit sihrinle bizi cahil bırakanları

Nasıl unuturum bir gülüşünle kuytuları cennete dönüştürdüğünü,
Hatırlamam mı saçımı okşayıp kollarınla sarmaladığın o günü,
Sıram geldi, vakit tamam, aç bana yüreğini öğretmenim,
İşte karşındayım, yüreğimi yüreğine bırakmaya geldim.

Ne güçlü sihirmiş ki bu, gitmedi benden tesiri,
Haykır öğretmenim, işitsin tüm cihan o hoş sesini.
Benim yalnızlığım da sevincim de hüznüm de sen,
Bir öğretmen doğdu, kalbimde yaşayacak ebediyen.