Her nereye gitseler, yanlarında taşıdılar,
Lakin, yükleri üç günde, ağırlaşınca,
Döndü, öğretmenlerine dert yandılar,
Dediler ki; Öğretmenim yorulduk bittik.
Patates taşımaktan, kanter içinde kaldık.
Bir ders için, bunca eziyet niye,
Yoksa, öç mü alıyorsunuz, bizden bile bile?
Yazıktır günahtır, yakmayın canımızı,
Bir hatamız varsa, lütfen affedin bizi.
Öğretmen, hayır dedi, yok öyle bir niyetim,
Hayatı, biraz daha iyi anlamanız, tek derdim.
Madem, çok yoruldunuz, öldünüz bittiniz.
Artık, dargın olduklarınızı af ediniz.
Öylede yaptı, bütün öğrenciler,
Dargın oldukların, bir bir af ettiler.
Af ettikleri patatesleri, tek tek attılar.
En son, atacak patates kalmayınca, güldüler.
İşte dedi evlatlarım, anlatmak istediğimi,
Bilmem, sizlere anlatabildim mi.?
Hayatınız boyunca, her hata yapanı,
Af etmez, biriktirirseniz içinizde,
Yükten başka, bir şey getirmez bu size.
''Unutmayın! Af etmek büyüklüktür,
Af eden, edilenden, çok ama, çok daha büyüktür''
Kayıt Tarihi : 6.7.2002 23:52:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!