Kendine Özgü Şiiri - Özdemir Aydın 2

Hergün kendine özgü bir saati olmalı insanın,
Bir bankta oturup kendini dinlediği.
Mesala mevsimlerin en hoyratını yaşamalı,
Üşümeli,
Kendi iklimini, kendine ait kışını yaşamalı.
Güneş ısıtmamalı bedenini.
Yağmurlar, göğün damarından kopmuşçasına üzerine yağmalı.

Herkesin kendine özgü bir saati olmalı insanın,
İç sesini dinlediği, soluğunu hissettiği, toprak kukusunu aldığı.
Herkesin kendine ait bir hayat,
Hayellerini rahatça kurduğu,
Acılarını dindirdiği,
Düş kırıklıklarından uzak,
korkularından sıyrıldığı.
Kendi kendineyken, avuçlarından sıcaklık,
Gülistandan geçercesine,
dudaklarından beyaz inci mercan mesneviler dökülmeli,
ardı sıra.
Gitme zamanı gelmişse,
kimseden izin almadan,
hesap vermeden trene binip gitmeli.
El sallamalı,
Tarlada çapa yapan Fatma teyzeye,
Uzaklardaki özlemlerine.
Başını camdan dışarıya çıkarıp,
saçlarını rüzgâra bırakmalı.
Her insanın solu sevda yüklü olmalı,
Yüreğini emanet ettiği biri,
Sürme diye gözlerine çektiği.

Hergün kendine özgü bir saati olmalı insanın,
Bir bankta oturup kendini dinlediği.
Kimsenin gölgesinde olmadan,
kendi güneşinde aydınlanan.
Korkusuzca,
Menekşelerin kulağına eğilip, "sizi seviyorum" diye fısıldamalı.
Gökyüzüne bakınca dolukan gözleri,
Yanaklarından aşağıya burcu burcu yaşlar akmalı kardeşim.
Dört nala koşmalı yağız atlar,
Serefsizlere inat.
Haysiyetsizler utanmıyor da,
Sen mi utanacaksın tertemiz gözyaşlarından.