Bir Odam Bile Yok Şiiri - Çepni Serhat Ö ...

Bir odam bile yok!
Kendime ait bir alanım yok.
Mutlak bir sessizliğe,
mutlak bir yalnızlığa ulaşamıyorum.
Ailem fakir, meteliksiz.
Babam; ezik, pısırık, korkak, basık, sindirilmiş, çaresiz, ihtiyar, hasta.
Annem daha beteri.
Dar kafalı insanlar.
Beni asla anlamadılar.
Beni asla anlayamayacaklar.
Onlardan kaçıp kurtulmalıyım.
Hiçbirini hatırlamak istemiyorum.
Hiçbirini sevmiyorum.
Tek olmalıyım, siktir edip dünya çilesini kendi işime bakmalıyım.
Tez elden bağımsızlığımı kazanabilmeliyim. Böyle olmuyor.
Olmaz böyle.
Olmayacak!
Olmamalı!
Asla!
Hiçbir zaman!
Kurtulmalıyım...
Kaybetmiş hissediyorum.
Yolların sonuymuş gibi hissediyorum.
Bir odam bile yok!
Sovyet Moskovasında basılmış büyük Kırgızca-Rusça sözlüğüm de dahil diğer değerli yazılarım, defterlerim ve kitaplarım, flaş belleğim, tüm varlığım ve servetim öylece oturma odasında duruyor!
Özelim yok!
Babam oturma odasında yatıyor...
Akşamüzeri herkes orada toplanıyor.
Kitaplarım orada bulunuyor.
Şiirler yazan, kitaplar yazan, düşünen, sorgulayan, metinler çeviren ben; elim kolum bağlanmış gibi hissediyorum.
Dayanamıyorum.
Onlarla laf dalaşına girmeyi de istemiyorum, çünkü bozuk olan asabım daha çok, daha fazla zarar görüyor.
Ettikleri lafları bir duyacak olsanız...
Kahroluyorum...
Tarifi zor...
Çok kederliyim, mağlup hissediyorum.
Benim ufkum geniş,
küçük, onların zihinleri.
Anlamaya yetmiyor yetileri, Çepniyi...
Halâ bana, şükretmesini bil diyorlar...
Keçileri tamamen kaçıracak gibiyim,
sizce bu durum anormal mi?
Üniversiteden bile dönmüşüm,
6 bin kilometre öteden.
Hayallerim alt üst oldu, bu kahroluş ve isyan anormal değil.
Değil!
Potansiyel sahibi, gelecek vadeden bir adamdım, beni mahvetmeye çalışıyorlar.
Beni dünyaya getirerek, bu yaşlara ulaştırarak öldürdüler.
Çok keyifsizim.
İnanılmaz mutsuzum.
Tarifi zor...
Bir odam bile yok!
Kendime ait bir alanım yok!
Mutlak bir sessizliğe,
mutlak bir yalnızlığa ulaşamıyorum.
Şiirler yazan, kitaplar yazan, düşünen, sorgulayan, metinler çeviren ben; elim kolum bağlanmış gibi hissediyorum.
Dayanamıyorum.
Düşünebiliyor musun, bir odam bile yok!
Bir hayatım bile yok!
Meteliğim yok.
Yaşamıyorum ben.
İstediğimi bile yapamıyorum.
Yalnız bile kalamıyorum!
Niçin yaşıyorum?

Çepni Serhat ÖZTÜRK
23:31
12.02.2023
Trabzon