Bir Oda Lambası Şiiri - İzzettin Akyapı

Gülmedi hiçbir zaman isteklerim
Beklide bu alınyazım kaderim
Hak ettiğinden fazla değer verdiklerim
Bir bir kayboldular sevdiklerim
Ufuktaki yıldızlar gibiydi hayallerim
Gün be gün kapladı ufkumu karabulutlar
Söndü birer birer umut yıldızlarım
Ya aşkım;
Uğruna canımı hiçe saydığım
Kara bulutların arasında yüzen ay ışığı gibidir
Işığıyla vurur kalbimi zamansız
Sonra karışır karabulutların denizine
Tekrar ne zaman vuracağı bilinmez
Nefret etmek istesem de
Bir sevgi çığlığı yetişir imdadına
Sessiz ve boş gecedir sığınağım
Dalarken uykuya arkadaşlarım
Uzanmış yatağımda gözlerim dikilir
Rutubetli biraz sıvası dökülmüş tavana
Düşünceler sarar yorgun bedenimi
Yarınki dersler değildir kaygılandığım
Geçmiştir gelecektir ve şimdidir
Dökülür bal rengi gözlerimden yaşlar
Sessizce akar nefret ettiğim bir iki sivilceye doğru
İçlenerek maziye dalarken
Ya gelecek;
Parıltı doğmaz o bal renklere
Ne bekleye bilirim ki
Unuttum hayal kurmayı
Nedensiz sevinmeyi, beklemeyi
Bazen gülerim kendi kendime sinirden
Koleksiyonum varmış gibi
Vefasızlardan yana
Öyle ya neden beni bulurlar
Öyle bir şeyim yoksa
Her şeyi eşit istemek suçmuş gibi
Yasadan haberi olmayanlar bakarlar yüzüme
Sadece kendini düşünürsen
Ne faydan var ki aleme
Acı vermek kolaydır
Acıyı hissederek bir de deneseler
Doğru konuşmayı gurbet öğretti bana
Öyle zaman olur ki
Bir oda lambası sanırım kendimi
Işıtın ca odayı saklanacak delik arar haşere
Doğru sözler gibidir ışık
Sahte dostlar ise haşere
Neyse çekileyim içime
Kanarken yaram üzülmesin insanlar dertlerime
Kaplasın yüzümü
Onların mutluluğu için gülümseme.

18.02.2005

İzzettin AKYAPI