Bir Nurullah Genç Vedasıdır Erzurum

Koşturuyorsun yedi vadinin kıyısından.
Can kenarları dar geliyor uzaklaştıkça
Gözlerimde soluyan neferler dökülüyor arkamdan!
Dokunuyor usulca
Fısıldıyor yanaklarıma
Duyamıyorum

Sesler sağır her nesne kör olur Erzurum'um
Tenime tenime vuruyor uzayan yollar
Yollar uzuyor , ben gidiyorum!
Bütün yollar sana çıkıyor, ben çıkamıyorum

Enkaz altında kalmış iki dirhem çukur: Biri diğerinden zor
Boğulmak esas kılınan değildir vedandan ötürü
Erzurum bağrı yanık açık döşeğin beni de örtemez oldu
Şimdi essahtan üşüyorum bu soğuk için giyilmez poturun
Vedan yakar içimi yakar Erzurum

Hasretin kapıyı çalıyor gurbetin ayazında ve benim
Elim kolum bağlı!
Kapıyı açıyor vicdanım
Biraz hırçın, biraz azametli vicdanım...

Otur ulan şuraya!
Bağırırım biraz, biraz da kızarım!
Lakin ayağa kalktı bütün devler, korkuyorum...
Bu korku!
İmanımı zedeleyen ağarmış devin uğultusu.

Coğrafyan sırtımda kaldı fakat yaslanmak değil bu
Asfaltın takmış yine gerdanlığını bembeyaz
Bembeyaz sayfamdan geriye kalanların
Dallarında esmez artık rüzgarlar
Oysaki;
Daha bugün tarçın dökmüştüm yaralı yapraklarına...

Beynimde koskoca bir lekeden ibaret vedan
Gübrelenmiş olsa da düşüncelerim
Anlatamaz artık bir kış masalını
Anlayın artık!
Küf tutmuş rayın feryadını..

Bu veda dudaklarımdan kayıp gidecek
El ele vedaya uzaşacağız elbet!..
Homurdanacak tren rayları!
'Yine bir ayrılık, yine bir yolculuk, yine bir bekleyiş
Ah insanlar! Bu kime ayrılık, kime yolculuk, kimi bekleyiş...'

Yığıntılar arasında bıraktın sözcüklerimi gönlü zordur Erzurum'um
Elveda'yı çekip aldım arasından...
Heyecandan beli büküldü söyleyeceklerimin!..
Koskoca elveda'yı kurtarabildim dudaklarımın arasından!..
Elveda Elveda Elveda!..