(...) "Bir süre sonra, o yokken bile korkudan dizlerim titremeye başlamıştı. Düzgün bir hayat kurmak için sanırım geç kalmıştım. Çok kirliydim. Nereye gidersem gideyim, bu kir, asfaltın kötü kokular saçan kızgın parıltısı gibi üzerime sinmişti. Hiç çıkar yol yoktu. Hayatımı kendi ellerimle mahvetmiştim. Ne kadar zavallı, aptal ve aşağılıktım. Hayata kötü bir yerden başlamıştım ve tıpkı domino taşları gibi kötülükler birbirini izliyordu. Hiçbir şey iyiye gitmeyecek, hayat beni affetmeyecekti. Artık istesem de iyi bir şey yapamazdım. Her yeni gün beni kirli bir karanlığa, çöküşe uyandırıyordu. Halsiz ve umarsızdım. Bebeğimle bile güçlükle ilgileniyordum. Her an, her yaptığımın hata olduğunu düşünmek, beni hiçbir şey yapmamaya itiyordu. Artık sürekli hata yapmanın ne anlamı vardı? En iyisi hiçbir şey yapmamaktı! Kollarımı kımıldatmak, gözlerimi aralamak istemiyordum." (...) BİR NÖROTİĞİN ANILARI isimli çalışmamdan.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta