Bir Nokta - Garip Çoban Şiiri - Engin De ...

Yine buluştular, kendinden uzak yalnızlar diyarında.
Masum bir oyuncak bebek gibi gönüllerde.
Kendini bir zamanlar hükmettiğinin dışına koyanlar.
Gizemli ve yatalak bir duyguya bürümüş sevgiyi.

Ve yalnızlık her defasında vuslatın kapısında anahtar.
Dualarla buluşsa özlenenler, farklı bir keyif vereceği kesin.
Karakterleri hacimsiz figürler olarak suretler.
Ama insanın insanda öyküsü.
Kilitli odası olan bir çocuğu tarif eder her defasında.

İzin verirse ıslah edeceğim güle değen dudağın izini.
Şems'in bile hayran kaldığı birinin duasıyla.
Gülistanın adını söyledi, ay ile güneş.
Bahçıvan ancak bahanedir aşığa.

Ruhani sureti gönülde.
Rengin kokunun gül ile
Tatlılığın şekerle imtizacı gibi
Ve adı Gül olsada aşığa vesileler erişmekte.
Gül kokusunda, renginde.

Dünya'da sen ve ben oyalanırken neler olmuş kalplere.
İnsandır tokluğun açlığında babil kulesinde.
Ve işte zamanın iziyle suretsiniz.
Uzanıp gölgemi düşünüyorum şems vakti.

Unutulmuş sevdadan söz ediyor dua.
Gece tüm gönüllere küllerinden gölgesinden sesleniyor.
Unutulmuş dilin ağlayıp özlemini çekiyor.

Hayatlarımıza dokunan dualar v/ar'dır.
Bilmiyorlar ki ben aynayım der cümleler.
Haktan o kadar da haberin yok mu?..
Onlar sana baba gibi şefkatli kelimeler.
Nasıl olur da biz ona şiir deriz!..

Bu mevsimlerin kime seslendiğini bilmeden.
Sana dair her şeyi bilenleri bilemezsin.
Tir tir titriyor, insan insanın suretine.
Uykusuzluğun örttüğü kabirtaşındaki güzelim düşü uyandırıyor şems vakti dua.

Sustu duada gönüle çıkan s/özlerde her şey.
Ruhun kurşuni sesinde dizilip duruyor zaman.
Ama bir türlü anlayamıyorlar henüz sevgiyi.
Olanca sesiyle bağırana adayayım dedim.

Her şeyin gölgesinin kime seslendiğini bilmiyorum.
Ve yorgun düşmüş insan zamana,
Zamandan kaçıyor zaman üzerine yığılan zamanda.
Beklenmedik esen yelin kırdığı çiçekler gibisinden, ateşten küle uzanan.

Gecenin ve güneşin yansımasını sende gördüm o zaman.
Ve hala karıştırıp durduğu şems vakti dua dizini.
Seni anlayabilmek, yabansı bilinmedik.
Çünkü herkes kendi zamanının gölgesindeki uykuda.

Ateşten küle demlenmiş bir ç/ay vakti.
En doğru s/özünü arıyor, hüzünde demlenen garip gönül.
Hayranlık ve üzgünlükle anlayabilmek için kabirleri.
O ne uykusuzluklardı dilsiz zamanlarda.

Kendi yokluğumdan kendi ölümüme doğru giderek.
Öylesine yel ve öğlen arasında.
Ne çok yele inat gezip tozan yanımız var.
Uzanmış avuçlarıma doğru, zaman cömert insan fakir.
(Y.ed)