Bir Nefesliktir Ölüm Şiiri - Hümeyra Doğan

Ölüm dediğin nedir ki; kucaklamak toprağı,
Tanımak bir telaş ile o karanlık sığınağı.

Gözlerini yummadan göçüp gitti çokları,
Biz günahkar değiliz, şeytan attı okları.

Dünya çirkin sureti ile geldi durdu karşıma,
Sesim çıksaydı eğer feryadım varırdı o beldenin arşına.

Bilseydin bildiklerimi okurdun gözlerimi,
Ancak ahirette görürsün insanların gerçek yüzlerini.

Münker Nekir gelince ağladım korku ile,
Boşuna ağlama dediler, defter kapandı bile.

Rabbe kavuşmak sanıp ölümü arzuladım,
Sormayın söyleyemem ben kimi karşıladım..?

Bir şans daha ver dedim iyi bir kul olayım,
Karşında tebessümle başım dimdik durayım,

Sonradan anladım ki, giden gitti besbelli
Şöyle bir seyrettim de çoğunun boş emeli.

Anladım anlamasına Dünya büyük bir tuzak,
Yattım yatalı sorarım; ' Kıyamet çok mu uzak? '

Ey insanoğlu! Ölüm yok oluş değil.
Vakit çok geç olmadan Rabb'in önünde eğil.

Söylesem inanmazsın cennette ağaçlar var,
Gölgesi, beş yüz sene koşsanda hiç bitmeyecek kadar.

Görmeden gördüm, duymadan bildim deme.
Kimsenin yüzüne gülüp de ardından gıybet etme.

Yaşamak aslında kolaydır, ancak zordur anlamak.
Bilseniz ne büyük gaflettir, Rabb'ini tanımamak...!

Dünyada yaşım küçük deyip doğruyu ertelemiştin,
Zamansız girdiğin kabrinde toprak seni, sen toprağı yemiştin..!

Ölüm ki, en zamansız misafir
Kalbini temiz tut, bilmem gayrı ne denir?

Beklendiğinde bir türlü geçmez zaman,
Artık aklına sok, bu Dünya hepten yalan..!

Emanetine sahip çık, etme kendine zulüm.
Herkesin sonu değil mi şu bir nefeslik ölüm.